จำลอง ฝั่งชลจิตร : ร้อยเรื่องเมืองนครศรี ตั้งแต่การเมืองจนถึงเรื่องขุนพันธ์ | สวัสดี ออนไลน์ สำนักพิมพ์

หน้านี้เหมาะสำหรับผู้สูงอายุ (Elder care)

จำลอง ฝั่งชลจิตร ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ ชาวนครศรีธรรมราชโดยกำเนิด ด้วยวัย 66 ปีในวันนี้ เป็นทั้งนักเขียนรุ่นใหญ่ที่สร้างสรรค์ผลงานเรื่องสั้นมานานกว่า 41 ปี เข้ามาใช้ชีวิตในกรุงเทพมหานครนานถึง 20 ปีเต็ม ทั้งสร้างสรรค์ผลงานวรรณกรรม ทำบทสัมภาษณ์ จัดรายการวิทยุ ทำงานนิตยสาร เป็นอีกคนหนึ่งที่รักจังหวัดนครศรีธรรมราชบ้านเกิดของตนอย่างมาก รวมทั้งมีความลึกซึ้งในวิถีชีวิตแบบหัวเมืองปักษ์ใต้ ในวันนี้มองนครศรีธรรมราชว่าเป็นเมืองดีที่มีศักยภาพในการท่องเที่ยว จนไม่อาจจะเรียกได้ว่าเป็น “เมืองรอง”

 

ผมมาถึงร้าน Rock 99 แถวตลาดท่าวัง ในช่วงหัวค่ำของวัน “พี่จำลอง” นั่งคอยท่าอยู่ก่อนแล้ว...

 

 

 

พี่จำลองเป็นคนนครศรีธรรมราช อยากทราบว่าพี่เกิดอยู่ตรงไหนของนครศรีธรรมราชครับ

ผมเป็นเด็กบ้านนอก สภาพทางภูมิศาสตร์ของนครศรีธรรมราชเนี่ย ฝั่งตะวันตกมันเป็นเทือกเขาหลวง แล้วระหว่างเทือกเขาหลวงลงมาจะเป็นที่ราบเชิงเขา ซึ่งเขาทำสวน ทำนา และก็เป็นบริเวณหาดทรายแก้วซึ่งอยู่ริมทะเล  ตัวเมืองนครศรีธรรมราชตั้งบนหาดทรายแก้ว หมายถึงเมื่อก่อนในสมัยโบราณนะ แต่ผมเกิดในบริเวณที่ทำนาตอนกลาง ซึ่งมันเชื่อมกับบริเวณทำสวน ที่ราบลุ่มระหว่างเมืองกับป่า ผมเป็นลูกชาวนา อยู่ห่างท่าวังยี่สิบนาที ถ้าสมัยนี้ก็นั่งรถมอเตอร์ไซค์ ทุกวันนี้มีถนนตัดเข้าทุกหมู่บ้าน เหมือนกับจังหวัดในภาคอีสานนั่นแหละ

 

ตอนนี้ยังเป็นหมู่บ้านชาวสวนชาวไร่อยู่ไหม

ก็ยังเป็นหมู่บ้านชาวนาชาวไร่ แต่เป็นชาวนายากจน และยากจนมากด้วยซ้ำ และนาก็ไม่มีอีกแล้วเดี๋ยวนี้ มันกลายเป็นสวนยางพารา สวนปาล์ม ลูกหลานก็ไปเรียนที่อื่น มันก็เหมือนกับภาคอีสานนั่นแหละ คล้ายๆ กัน คนในหมู่บ้านก็ทำงานรับจ้าง คนหนุ่มสาวก็ทำงานห้างสรรพสินค้า ถ้าเรียนจบหน่อยนึงก็มาเป็นพนักงานขาย กลางคืนก็ขับรถกลับบ้าน บางคนเข้ามาเป็นวินมอเตอร์ไซค์ในตัวเมือง เข้าๆ ออกๆ มันมีความเป็นเมืองตั้งแต่ริมทางเข้าหมู่บ้าน บางคนก็อยู่ริมทางเข้าหมู่บ้าน บางคนก็เข้ามาอยู่ในตัวเมืองเลย

 

อย่างตัวเมืองนครศรีธรรมราช คนรอบนอกก็เข้ามาอยู่เยอะ

บางคนมาจากอำเภอร่อนพิบูลย์ บางคนอำเภอไหนก็ไม่รู้ อยู่ห่างตัวเมือง สามสิบสี่สิบกิโลเมตร เขาก็ยังเข้ามาอยู่ในเมือง เพราะเขาหาเงินได้ กลับไปตอนเย็นก็หิ้วกับข้าวไป แกงถุงบ้าง อะไรบ้าง ยังทันเก็บวัวเก็บควายเข้าคอก แต่เช้ามืดก็ออกมาข้างนอก มาส่งหลานไปโรงเรียน เมียก็อยู่บ้าน เล่นไพ่บ้าง อะไรบ้าง ทำงานเล็กน้อยตามประสา เก็บผักอะไรก็ตาม แต่ว่า นี่คือสภาพปัจจุบันนี้ ชาวบ้านทำงานก็อกๆ แก็กๆ คนนครศรีธรรมราชปัจจุบันนี้ อาจจะออกไปทำงานในกรุงเทพบ้าง

 

ทำงานในกรุงเทพฯ เหมือนกับคนในภาคอื่นๆ เหรอครับ

แต่ช้ากว่าคนอีสานประมาณ 40-50 ปี คนอีสานเริ่มเข้ากรุงเทพฯ ตั้งแต่ 50 กว่าปีที่แล้ว เขาไปหาประสบการณ์ เป็นแรงงานในโรงงาน ประสบการณ์ของคนปักษ์ใต้ทุกวันนี้ สู้ประสบการณ์ของคนอีสานไม่ได้ คนอีสานเข้าไปเป็นพนักงานเสิร์ฟ พนักงานขับรถ เข้าไปหากิน ทำทุกอย่างแล้วก็กลับไปทำนา กลับมากลับไปแบบนี้ มากกว่านั้น เขามีโอกาสสัมผัสสังคมเมืองมากกว่า คนอีสานมีวิถีเมืองมากกว่า จริงไหม ลองสังเกตดู

 

อย่างพี่จำลองก็เคยไปอยู่กรุงเทพฯ มาก่อน

ผมอยู่กรุงเทพฯ 20 ปี ผมเจอคนอีสานเยอะ แล้วก็พูดจากันรู้เรื่อง เพราะเขามีวัฒนธรรมเมือง เข้าใจเมือง มากกว่านั้นคือคนอีสานไปขายแรงงานในต่างประเทศก่อนภูมิภาคอื่นทั้งหมด เขาเรียนรู้ เขาไปเจอโลกมาก่อน ดังนั้นความคิดทางการเมืองของคนอีสานค่อนข้างก้าวหน้า

 

แล้วความคิดทางการเมืองของคนใต้ พี่จำลองมองว่าเป็นอย่างไรครับ

เหมือนกับถูกสตาฟฟ์ไว้ที่พรรคบางพรรคเท่านั้น

 

คือพรรคประชาธิปัตย์ ว่างั้นเถอะ

เขาเชื่อคนๆ หนึ่งแล้วก็พรรคของเขา ก็เลยเลือกคนของเขา แล้วก็เป็นกันมาอย่างนี้

 

ยกตัวอย่างได้ไหมครับ

อันนี้จะเขียนหรือไม่เขียนก็ได้นะ ผมเคยถาม พูดคุยกัน วันที่แฟนผมไปตัดมดลูกที่โรงพยาบาลมหาราช แล้วมีผู้หญิงเข้ามาเยอะ เข้ามาห้าคนแปดคน แท้งมาบ้าง ตกเลือดมาบ้าง ผู้หญิงจากบ้านนอกน่ะ ผมถามว่าอยู่ไหน อยู่โน่นอยู่นี่ อำเภอนั้นอำเภอนี้ ผมเคยเขียนลงเฟซบุ๊คแล้ว ผมถามว่าทำอะไรกิน เขาบอกหาปลา ทำนามั่ง จะทำอะไรได้ ใช้สามสิบบาทรักษาทุกโรค มีบัตรทอง นั่งคุยกัน เขาบอกเลือกตั้งสมัยหน้าก็จะเลือกพรรคของเขา (หมายถึงพรรคประชาธิปัตย์) ผ่าตัดสี่หมื่นห้าหมื่น คุณเห็นอยู่แล้ว แต่เขาไม่เปลี่ยน เขายังเลือกคนของเขา 

 

เป็นเพราะอะไรครับ เพราะพรรคประชาธิปัตย์เป็นคนใต้เยอะ หรือว่าเป็นพรรคของคนใต้ ?

มันเป็นวาทกรรมว่าพรรคประชาธิปัตย์เป็นพรรคของคนใต้ แล้วเขาก็เชื่อว่าเป็นพรรคของคนใต้ ที่จริงไม่ได้ทำอะไรให้คนใต้ดีขึ้นมากมาย

 

คือพี่ไม่เชื่อว่าพรรคประชาธิปัตย์เป็นพรรคของคนใต้

ผมไม่เชื่อ ตอนเด็กๆ ผมเคยเลือกพรรคประชาธิปัตย์สักครั้งหนึ่ง แต่หลังๆ มาผมไม่เลือกเลย ผมเป็นสมาชิกพรรคสังคมนิยมแห่งประเทศไทยตั้งแต่ปี 18 สมัย ดร. สนอง บุณโยทยาน เป็นเลขาธิการพรรค พันเอกสมคิด ศรีสังคม เป็นหัวหน้าพรรค ผมเป็นสมาชิก ผมยังคิดว่าตัวเองเป็นสังคมนิยมมาโดยตลอด ผมถึงไม่เอาด้วยกับพวกทุนบ้าบอคอแตก

 

อย่างเรื่องการเมืองมันส่งผลกับนครศรีธรรมราชยังไงบ้าง ?

ที่จริงนครศรีธรรมราชมีความอุดมสมบูรณ์ตามประสาของมัน มีทะเล มีเกาะ มีภูเขา แต่มันก็เปลี่ยนแปลงไป เพราะตั้งแต่มีมณฑลเทศาภิบาล ส่วนกลางก็เข้ามาควบคุม และทำให้มันเล็กลง เรื่องการปกครองก็เป็นการตัดสินใจจากส่วนกลาง ท้องถิ่นตัดสินใจไม่ได้ นครศรีธรรมราชเป็นเมืองใหญ่ แต่ที่จริงมันเคยเป็นอาณาจักรมาก่อน อุบลราชธานีก็เหมือนกัน ล้านนา ล้านช้าง แต่มันถูกทำให้เป็นเมืองเล็ก ถูกดาวน์ไซส์ซิ่งให้เป็นเมืองเล็กลง เมืองๆ ไหนก็ตาม ถ้ามีเจดีย์แบบนี้อยู่ (หมายถึงองค์พระบรมธาตุเจดีย์ นครศรีธรรมราช) มันเป็นอาณาจักรมาก่อน ด้วยพลวัตรของเมือง มันไม่สามารถจะสร้างพระธาตุได้หรอก ต้องเป็นพลวัตรของอาณาจักร อย่างเชียงใหม่มีพระธาตุ ลำพูนมีพระธาตุ เมืองต้องใหญ่จริงๆ จึงจะสร้างพระธาตุได้ ต้องมีความเจริญทางศาสนาอย่างมาก

 

หมายถึงนครศรีธรรมราชถูกทำให้ลดความสำคัญลงเหรอครับ

คำอธิบายเกี่ยวกับนครศรีธรรมราชในหนังสือประวัติศาสตร์ หรือที่เขาพยายามทำโครงการเที่ยวเมืองรอง เที่ยวนครศรีธรรมราช ทำให้ตอนนี้นครศรีธรรมราชกลายเป็นเมืองรองไป

 

อย่างผมคุยกับเขาที่โรงแรมบีลอฟต์ เขาบอกว่านครศรีธรรมราชมีคนมาเที่ยวประมาณ 3 ล้านคนต่อปี

ก็ไม่ใช่น้อยๆ

 

เขาบอกเป็นเมืองรองที่คนเที่ยวเยอะมาก อาจจะมากที่สุดของเมืองรองด้วย

แต่เพราะเราถูกสตาฟฟ์ให้เป็นเมืองรอง เราก็เลยเชื่อว่าเราเป็นรอง เพราะเขาจัดให้เราเป็นเมืองรอง เราก็เลยยอมเป็นเมืองรอง ถูกจัดให้เป็นแถวสองตลอดมา

 

อาจจะถูกนำไปเปรียบเทียบกับภูเก็ต กระบี่ เป็นเพราะวัดรายได้จากการท่องเที่ยว

ใช่ มันเป็นการคลาสสิไฟด์จากกรุงเทพฯ และเราก็ยอมให้เราเป็นเมืองรอง ทั้งที่เป็นเมืองที่มีนักท่องเที่ยวเข้ามาสามล้าน มันเป็นเมืองใหญ่ และในอุตสาหกรรมท่องเที่ยว ภูเก็ตใช้ทรัพยากรจากนครศรีธรรมราชเยอะ พืชผักปูปลา เอาไปจากนครศรีธรรมราช ขนส่งไป ของกินที่ภูเก็ตก็มาจากนครศรีธรรมราช ภูเก็ตจะปลูกอะไรได้นักหนา มีทรัพยากรอะไร นอกจากการท่องเที่ยว นอกจากอาคารร้านค้า เป็นเกาะเล็กๆ เท่านั้นเอง  พวกกล้วยอ้อยทั้งหลายแหล่มาจากแผ่นดินใหญ่ทั้งนั้น ผลไม้ต่างๆ ที่บริการภายในโรงแรม แม้แต่ข้าวสารก็ต้องมาจากแผ่นดินใหญ่ เป็นเมืองใหญ่เพราะยิ่งใหญ่ทางธุรกิจเท่านั้น หาเงินได้เยอะ แต่ไม่รู้เงินไปเข้าใคร ดูจากทัวร์ศูนย์เหรียญเป็นต้น ถามว่าคนไทยได้หรือเปล่าล่ะ

 

ฝรั่งก็เข้ามาทำกิจการที่ภูเก็ตเยอะ คนจีนก็เยอะ

ใช่ นครศรีธรรมราช คนท้องถิ่นยังได้มากกว่า ยังเยอะกว่าคนต่างชาติ เพราะยังไม่มีคนต่างชาติมาเทคโอเวอร์

 

สามเหลี่ยมทองคำ คนจีนเข้าไปยึดหมดแล้ว กลายเป็นเมืองจีนไปแล้ว

ใช่ และรัฐบาลสนับสนุนด้วย เอาให้ต่างชาติมายึดหมด เข้ามาแล้วไม่ต้องกลับเลย มายึดได้เลย

 

ที่ไหนๆ ก็กลายเป็นเมืองรองหมด แบบนี้ทำยังไงดีครับ

เราก็จมอยู่ในความเป็นเมืองรอง แต่คุณต้องพูด ท่องเที่ยวจังหวัด ผู้ว่าราชการจังหวัด ต้องพูดว่าเราไม่ใช่เมืองรอง คุณต้องทำให้ตัวเอง ไม่ใช่ยอมรับกันหมด ต้องสื่อสารออกไปว่าไม่ใช่ พระบรมธาตุจะเป็นมรดกโลก คุณจะบอกว่าเป็นเมืองรองได้ยังไง คุณต้องอัพขึ้น ที่อื่นมีเหมือนเราไหม พระบรมธาตุใครๆ ก็มาทั่วทั้งภาคใต้ คุณยังเป็นเมืองรองอยู่เหรอ เขาจะให้คุณรอง คุณก็รอง แบบไม่มีเซนส์ ไม่รู้ประสีประสา ไม่รู้พื้นฐานของจังหวัด คุณจะต้องยืนยันว่าไม่ยอมรับการคลาสสิไฟด์แบบนี้ เพราะถ้าคุณยอมเป็นเมืองรอง อะไรต่างๆ ก็จะมาในแบบเมืองรองหมด

 

เมื่อถูกมองว่าเป็นเมืองรอง การปฏิบัติต่อนครศรีธรรมราชก็จะเป็นแบบเมืองรองด้วย

ใช่ มันเกี่ยวกับงบประมาณ มันเกี่ยวกับทุกอย่าง

 

ต้องทำให้เห็นศักยภาพว่าไม่ใช่เมืองรอง

ปักษ์ใต้เรามีพระธาตุ เราเป็นเมืองรองของใครล่ะ กำลังเสนอเป็นมรดกโลก ใกล้แล้ว ผมถามจริงๆ แล้วที่ไหนจะเป็นเมืองหลัก คุณไปมองว่าเมืองที่มีรายได้มากเป็นเมืองหลัก คุณมองอินคัม แต่เงินทองไปตกกับใครก็ไม่รู้

 

ต่างชาติเอาไปหมด 

 ผมถึงมองว่าก่อนจะเอาหมวกมาสวม ต้องรู้ก่อนว่าหมวกมันเป็นยังไง นี่สวมหมดเลย

 

พี่จำลองมีคนรู้จักเยอะแยะ พี่ไม่พูดไปเลย

ผมก็อยู่ของผม เป็นเด็กบ้านนอก ผมไม่ใช่คนในเมืองนะ นิสัยผมยังเป็นคนบ้านนอก ผมไม่อะไรมาก

 

พี่จำลองก็เคยไปอยู่กรุงเทพฯ 20 ปี ทำไมพี่กลับมาที่นครศรีธรรมราชนะ

ปี 40 เศรษฐกิจต้มยำกุ้งนั่นแหละ ไม่กลับไปกรุงเทพฯ อีกเลย

 

ถ้าให้พี่เปรียบเทียบ กรุงเทพฯ กับนครศรีฯ

กรุงเทพฯ เป็นเมืองใหญ่ เป็นทุกอย่าง เป็นศูนย์กลางการปกครอง เป็นศูนย์กลางเศรษฐกิจ เป็นทุกอย่าง ทุกอย่างไปกองอยู่ที่นั่น ไม่กระจายออกมาข้างนอก ประชากร โรงงาน โอกาส สถาบันการศึกษา ทุกอย่างอยู่ที่นั่นหมด นครศรีมีอะไร มีแต่ทรัพยากรที่ส่งเข้าส่วนกลาง ปูปลา กะปิ ส่งไปส่วนกลาง ผักผลไม้ จำนวนไม่น้อยต่อปี เช่นเดียวกับลำปาง ลำพูน กรุงเทพฯ สิบกว่าล้านคน ไม่ได้แจ้งอีกเท่าไร ต่างชาติอีก

 

อย่างพี่อยู่นครศรีธรรมราชตั้งแต่เกิด พี่ก็เห็นตั้งแต่อดีตจนถึงตอนนี้แล้ว ในฐานะที่พี่เป็นคนนครศรีธรรมราช มีอะไรที่พี่ชอบ หรือไม่ชอบไหม

ทุกอย่างมันก็ชอบ มีถนนหาทางกลับหมู่บ้านได้ ผมก็ชอบ เข้าออกง่าย

 

เขียนหนังสือมานานมาก ร่วม 41 ปี ตอนนี้เป็นศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์แล้ว พี่จำลองเคยบอกว่าแผ่นดินภาคใต้นี้ มีปัจจัยที่เหมาะมากกับการสร้างนักเขียนที่มีความสามารถสักคน

คำนี้ผมพูดกับจีรนันท์ พิตรปรีชา เมื่อ 20 กว่าปีมาแล้ว ความจริงตอนนั้นผมยังมองไม่เห็นภาคอื่นหรอก แต่ผมอยู่ที่นี่ ผมก็คิดว่าภาคใต้ดินมันดี หมายถึงปัจจัยทางสังคมมันดี ความจริงที่ไหนก็เหมือนกันแหละ จริงไหม อยู่ที่คุณมองเห็นว่าแผ่นดินของคุณมันดีรึเปล่า อีสานก็แผ่นดินดี แต่เขาเอาไปพูดซ้ำกันเยอะ

 

ตอนนี้พี่ไม่ได้คิดอย่างนั้นแล้ว 

โลกมันแคบเข้ามา ตอนนี้ระบบการปกครอง สิทธิเสรีภาพ คนไทยเหมือนกันหมด มันไม่เกี่ยวกับภาคไหนแล้ว และเผด็จการก็เหมือนกันหมด

 

สมัยก่อนภาคใต้อาจจะไกลปืนเที่ยง มันมีความไม่ยุติธรรมมากไหม ความเหลื่อมล้ำต่ำสูง มีความขัดแย้งเยอะ ในพื้นที่ก็อยากจะสื่อสารออกไปภายนอก กลายเป็นเงื่อนไขที่ทำให้เกิดนักเขียนที่ทำงานได้เฉียบคม

มันก็อาจจะใช่ อาจเป็นได้ แต่สมัยนี้ทุกพื้นที่เจอปัญหาเดียวกัน เพราะโลกมันแคบ การสื่อสารมันง่ายขึ้น กลายเป็นปัญหาเดียวกันไปหมด รายละเอียดอาจต่างกันไปบ้าง เช่น คนอีสานไม่เดือดร้อนเรื่องปาล์ม ใช่ไหม แต่เดือดร้อนในเรื่องการเกษตรเหมือนกัน เรื่องมันสำปะหลัง เรื่องหอม เรื่องกระเทียม เพียงแต่เขาไม่ได้ปลูกปาล์มเท่านั้น

 

พี่จำลองอยู่ในนครศรีธรรมราช แต่ชอบอยู่แบบไม่ยุ่งกับใคร ใช่ไหม เพราะมีญาติเป็น สส. ในสภา แต่ไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องการเมืองมากมาย

ผมไม่ยุ่ง ผมยังนั่งร้านกาแฟคนเดียว ผมไม่อะไรนักหนา

 

อย่างตอนขุนพันธ์อยู่ พี่เคยไปหาไหม

เคยไปหาครั้งนึง

 

ไปขอคาถาเหรอ

เปล่า ไปนั่งคุยกับแก สัมภาษณ์แก นั่งคุยอย่างนี้แหละ

 

คนชอบไปขอคาถาแกเยอะนะ

ขุนพันธ์เป็นศิษย์รุ่นพี่ของพ่อผม ที่สำนักเขาอ้อ พ่อผมก็โดนขุนพันธ์บังคับให้ไปบวช เพราะเป็นศิษย์รุ่นน้อง แล้วพ่อผมก็เป็นนักเลงด้วย แกบอกมึงไปบวชเถอะ ไปบอกเจ้าอาวาสวัดว่าให้บวชด้วย ต่อมาผมก็อยู่วัดนั้นแหละ คือบวชหนีตาย หนีเรื่อง หนีคดี ขุนพันธ์บอกให้ไปบวชเพราะฆ่าไม่ได้ จับไม่ได้ เพราะเป็นศิษย์น้อง

 

โดยส่วนตัวพี่เชื่อเรื่องพวกนี้ไหม พวกเรื่องคาถา เรื่องไสยศาสตร์ อย่างสำนักเขาอ้อ ที่พัทลุง มีชื่อเสียงทางไสยศาสตร์มาก

ผมเชื่อบางอย่าง ในเรื่องคาถา ผมเชื่อว่ามันเป็นศาสตร์ คือในความทันสมัย คนจะมองว่าเราโง่ มันง่ายมากที่จะถูกตราหน้าว่าโง่ แต่มันคือความเชื่อ เป็นเรื่องการระมัดระวังตัวทุกๆ อย่าง แต่ผมไม่เชื่อเรื่องแช่ว่าน ผมไม่ยุ่ง ไม่เชื่อ และไม่ลบหลู่

 

พี่จำลองเหมือนเป็นคนสองยุค อยู่ยุคใหม่ด้วย อยู่ยุคเก่าด้วย อย่างคนหนังเหนียว พี่ว่ามีจริงไหม

มีบางคน อย่างพ่อผมโดนยิงเนี่ย ไม่เข้านะ แต่ที่ตายน่ะ ถูกตีตาย ถูกรุมตี ตายแล้วถึงโดนยิงแสกหน้า ผมกลับมาเจอก็คือเขาทำของ เอาผ้าถุงผู้หญิงไปครอบหัวพ่อ โดนแค่เม็ดเดียว ผมไม่รู้เรื่องอะไร ผมยังเด็กเกินไปตอนนั้น อธิบายยาก

 

แต่พ่อพี่ก็คือนักเลงคนหนึ่งเลย

เป็นนักเลงรุ่นเก่า นักเลงโบราณ ประเภทท้าแทงกัน ท้าผลัดกันแทงคนละที แทงไม่ให้ตาย แทงแค่ให้พอเจ็บๆ วัดใจกัน  แล้วพ่อผมให้แทงก่อนด้วย มีดเดือยไก่น่ะ แทงเข้าเลย คือให้แทง ไอ้นั่นก็เหมือนกัน ยืนให้แทง มันก็เข้า แทงกันเสร็จก็เป็นเพื่อนกัน เชื่อใจกันได้

 

พี่ว่าความเป็นนักเลงแบบนี้ ความใจถึงแบบนี้ ผลัดกันแทงคนละที พี่ว่าเป็นลักษณะของคนใต้ไหม

ไม่ ผมว่าคนที่อื่นก็เหมือนกัน คนที่ไหนก็สู้คนทั้งนั้น ไม่เฉพาะคนใต้หรอก คนเหนือคนอีสานก็สู้คนทั้งนั้น ผมได้วิญญาณความเป็นนักสู้จากพ่อมา แต่ผมสู้อีกอย่าง ผมสู้ด้วยความอดทน พ่อบอกถึงเวลาแล้ว เราต้องออกจากทางสายนั้น เพื่อส่งลูกไปเรียนหนังสือ แกบอกอย่ากลับไปทางนั้นอีก แกก็เลยมาเป็นนายประกัน ส่งลูกเรียนหนังสือ และพวกเราพี่น้องสามสี่คนเหนียวแน่นมาก ทุกคนเชื่อมั่นในคำที่พ่อบอก ว่าเราไปเรียนหนังสือ เราเปลี่ยนทิศทางเถอะ...